SA PUSO MATATAGPUAN

 

Bakit kapag ako’y tulala at nag iisa…

Langit ay tinitingala, tuloy magtataka

Tatanungin ang araw, buwan at mga tala

Pati ulap paghahanapan ng nawawala

 

Bakit kay init ng araw at nakakasilaw

Tinatanong ang b’wan, bakit gabi lumilitaw

At ang mga ulap, may hugis at gumagalaw

Bakit ang mga tala wala pag umuulan

 

Pagtataka’y sinasambit sa buwang maliwanag

Ang tanong sa mga tala bakit makikislap

At inuurirat ang likod ng mga ulap

Pilit do’n hinahanap kasagutang kay ilap

 

Kung bakit mayrong nagagalit sa kalawakan

May nakabibinging dagundong sa pagpalahaw

At kung paanong lumuluha ang kalangitan

Wala mang sagot pauli-ulit ang pag-usal

 

Nais kong  mag isa sa gitna ng kalikasan

Dito’y ramdam ko ang sinag ng bukang liwayway

Samyo ko dito ang simoy ng hanging amihan

Tanaw ko ang agos ng tubig sa kabundukan

 

Paningin ko’y nalilibang sa ‘king natatanaw

Mga ibong lumilipad do’n sa kalawakan

Sabay sabay na huni parang nag-aawitan

 Kalooban ko rito’y payapa’t matiwasay

 

Mabuti pang dito manahan sa kaparangan

Kaulayaw ko’y bulaklak na nagbabanguhan

Kasaliw ko ang mga ibong nag-aawitan

Sa indayog ng mga dahon ako’y dinuduyan

 

At habang ako rito’y malayang nalilibang

Sa puso ko’y mayrong  namumuong katanungan

Ano nga baga itong tunay na kaligayahan

Kasagutan ba’y saan natin matatagpuan?

 

Doon ba sa lalim ng tubig sa karagatan?

O sa lawak ng masukal nating kagubatan?

Kung ‘di masagot ng langit sa kaitaasan

Baka nasa sulok ng pusong kinandaduhan

 

Di nga maaarok kung sarado ang isipan

Kung ang puso’y nakapinid at kinandaduhan

Di sapat ang manalangi’t parating umuusal

Manapa’y buksan ang puso’t do’n matatagpuan